Tèxt d’escrachament (lo dire del dire de la femna ancianament codena.)


Las profanacions de tombas me fan mens d’efièit qu’aquesta revelacion recenta :
La comercializacion e l’utilizacion, per de tèstes d’escrachament dins l’industria automobila, de cadavres d’aquelas e d’aqueles que generosament balhèron lor despolha a la sciéncia.
900 euros lo còs entièr ; 400 euros la part.
L’idèa d’un mòrt, o d’una mòrta propulsats a granda velocitat contra un obstacle desrevelha ma pròpria carn anestesiada. Me visualizi a la plaça de la menaira, que se ronça coma una capborda, un perfil verdenc a mon costat. Dins aqueste veïcul tombèl sèm totas doas de femnas e avèm pas paur del dangièr.
Nòstre còs nos aperteniá pas mai. Dempuèi longtemps.
Nos a ja apertengut ?
Quand se nos propausa, adolescentas, una granadina o de cigarretas per talhar de pipas, simplament perque portam la famosa rauba negra que cal aver !
D’ara enlà, incriminam pas mai la rauba ; demandam la marca de las cigarretas ; las causas evoluïsson !
Quand un vesin se pinhòla sus nos perque nos a ajudat a portar un mòble, repetiscam-nos qu’es bon se sentir desirada. (òda a Catherine Deneuve.)
Quand un mètge que consultam per una otiti nos fa una palpacion de las popas integrala, puslèu que de bramar aqueste planh victimari alassant, regaudiscam-nos d’aquesta atencion preventiva, emai aguèssem mens de 30 ans.
La darrièra galejada que m’aja realament divertida es l’istòria del levandièr.
Es l’istòria d’un levandièr que fot son ponh viu dins las entralhas d’una femna emprenhada. Lo temps que realize, comprenga e admeta que s’agissiá d’un viòl, es ja condemnat a 11 ans de preson fèrma gràcias al collectiu del desenat d’autras victimas !
La darrièra amiga que m’aja fait rire es la que me demandèt perqué aviái causit un òme e non pas una femna per seguir ma grossessa.
Se nos ditz de desliurar la paraula ; mas per aquò far cal d’interlocutors. Los parlaires son pletòra e l’escota, escassa. Los ecrans clinhotejan lors senhals de vergonha. Las rets s’afògan pas mai, implòsan, criveladas de confessions ponhents, de traças de sang.
Al fons ne demorarà totjorn una que se cala.
Doncas. Me soi calada. Ai denigrat lo feminisme, me soi erigida contra las femes istericas qu’abominavan lo mascle dins de jaupadisses d’òdi. ÒC...
Ai requisicionat totas mas fòrças virilas per gardar mos secrèts e muselar aquelas que m’ordenavan de dire. ÒC ! Es vertat. Mas mon còs, dròllas, mon còs.
Quand l’AR320 de la German Air Wings desapareguèt dels radars, mon còs saupèt. Mon còs aviá totjorn sauput, l’escotavi pas.
Saupèt que lo pilòt suicidari aviá precipitat l’avion, sos passatgièrs, el-meteis dins los bauces alpins.
Saupèt que, dins las annadas 2000, un menaire fòl nosèt amb ieu son destin funèst e manquèt de me tuar. Tota a la plaça de la mòrta coma èri.
Ai encara una traça del logo Renault de la boita de gants entre las doas ussas.
Comprenguèri l’insisténcia del policièr que voliá que faguèsse una denóncia : las traças dels pneumatics, totas dreitas, dins la paret, a 150.
Comprenguèri pas perqué los pompièrs que m’avián reculhida dins lo còma me demandèron de presentar un tèst del SIDA.
Mon còs s’es arrapat a aqueste fait divèrs del pilòt d’avion depressiu per far tressautar mon cervèl.
Uèi, amb l’escandal de las rèstas mortalas del temple de l'anatomia francesa, tòrni viure las scènas.
Mon còs, a disposicion dempuèi sa pubertat, es uèi per totjorn embarrat dins una veitura ataüt que ròtla de brivada cap a l’escrachament, encara e encara, encara e totjorn, encara e encara.
Fins a la fin finala.