FUGIR
Vai, cor, vòla e nos venja (Corneille, le Cid)


Fugir, fuga locomotritz d’un tren malenconiós
Acoconada dins lo fred dels fautuèlhs vièlhs qu’imitan lo cuèr
Vegèri Caravaggio, los gosses de Dubrovnik
Dins mon istòria de l’art las corchas desralhan
Pòdi pas dire « i soi » quand i èri pas
Quand portàvetz en tèrra los òsses de la familha
Ma maire ma maire ma cama m’aprenguères lo solelh
Quand tot èra dins l’ombra, la nuèit vièlha
Voliái veire encara
Davalar encara
Mai bas
Mai al sud de ma via
Tot al fons aquò’s la mar
E i cabussi en córrer
En cercar sens o saber la rumor oceana
Ma maire ma maire ma cama òm ditz la maire patria
Patria país del paire,
Òm se crèa son desèrt
A fòrça de rupturas
Òm se crèa sa cabana
A fòrça de rompeduras
Òm se crèa son istòria
A fòrça de violéncia
Òm se crèa de pentiments
A fòrça d’experiéncia
Son relèu inedit, son còs-topografia, son tuc butat tombèl malediccion d’egò descalatge de tempo, ignorància a bona esquina, docila e sens cervèla, qu’avança en ziga-zaga dins la mendre carriereta,
Ai vist fins que sàpia pas mai qué gaitar.
Ai vist fins a gardar los uèlhs tampats.
Paur d’anar mai luènh, paur d’un retorn sens fanfaras.
Paur d’un retorn, de retrobadas dins aquesta gara
Tot es parièr
Tot es parièr qu’abans
Res a pas cambiat vertat, fòra de sos pels blancs
Ma maire ma cama
Dòna
Vos sovenètz, de ieu, un pauc ?