Barcelona zòna franca


Ièr, lo meu amic dramaturg, filh d’un grand compositor, me parlava de la tèsi que ven d’acabar sus lo rèire-grand de sa femna, primièr dels romantics. Uèi una autra amiga me parla de son paire avocat e escalpraire en tot daissar limpar sa man d’un gèste quasi despresós sus la linha que dessepara los blaus del cèl e de la mar. Çò que me daissa mai o mens creire qu’aquò’s son aujòl qu’a faiçonat aquel asuèlh. Perqué totes los catalans an un oncle o una grand pintor o poèta ?

Nos anèrem al pè d’una ostalariá de luxe. Un grand building en forma de vaissèl. Gausèrem pas dintrar. Demorèrem sul lindal, los uèlhs fronzits, a metre nòstras cervicalas en perilh per tal d’apercebre sa cima esventrar las nívols. Sos milierats de veires s’obstinavan de miralhar la mar. Aviái oblidat l’odor de l’iòde, ai tirada la meuna masca, tant val de morir a la broa de la mar. A l’asuèlh, de deznats de velas esbleugissentas se ronçavan cap a l’Oèst. Me parlèt d’un òme del pichon nom basc. Pensèri al sol rinoceròs blanc qu’ai rescontrat. Foguèt qualque meses de per abans, a qualque centenats de mètres d’aquí. Una placa qu’èra vièlh e malaut. Aviá un nom de circ. Mon amiga, ela, pensava totjorn a son basc. Ieu èri endacòm dins lo desèrt a liurar de centenas de bèstias fèras.

M’aviá dich un pauc mai d’ora lo quite matin « tu, es un pauc masca ». deneguèri pas. Quand tornèrem cap al maratge, se palfiquèt fàcia a un òme de la crinièra grisa que replegava una vela, la combinason lusenta de sal e d’aiga. Mormolhèt quicòm. S’avançèt. Mormolhèt de nòu puèi de mai en mai fòrt fins que l’òme tressautèt. Èra son basc, vint ans aprèp. Reculèri d’un pas, coma sempre incredula fàcia a un novèl sortilègi.