Aurelia Lassaque
L’òme del banc
Cada ser, en tornar del licèu, aperceviái un òme per la vitra de la veitura. Dempuèi lo sèu banc, semblava susvelhar las platanas coma s’esperava qu’un bèl matin aguèsson cambiat de plaça. La veitura passava sempre tròp lèu. Èri sietada en rèire sens degun pour me veire espiar aquel òme coma s’agacha un tablèu. Sens pudor, amb curiositat.
Aquò èra mon ritual del retorn. I aviá d’autres rituals, sens dobte tròp nombroses, coma de tornar davalar totes los escalièrs de tres grasas un còp arribada al cap. I aviá tanben lo telefon. Caliá pas que tindèsse mai de quatre còps. Si que non… si que non, sabi pas.
Un vèspre de mai, lo solelh èra cande, aviái pas cors. Davalèri fins al pargue. L’òme del banc èra aquí, a tubar una rotlada. Jamai auriái pensat l’i trobar tant d’ora. Avancèri dret cap a el, una cigareta en man. Li demandèri s’aviá de fuòc. Me parèt un batifuòc. I aviá com un esclat de veire dins cadun de sos iris. Faltava un det a sa man dreta. Guinchèri dessús. Mas aqueste còp lo tablèu èra viu e m’agachava. Me diguèt « Aquòs la Maquina que la manjat ».
Me contèt la fabrica, las palhas de fusta que demòran pegadas a la clòsca, incrustadas jos las onglas. Los uèlhs que ploran. E la Maquina que lo manjèt lo det. L’i demandèri d’ont èra, me respondèt « Alger ». Aquò èra pas lo sens de ma question, li diguèri « mas d’ont aquí ? ». Alara guinhèt una direccion en tot plegant los uèlhs. Mas i aviá res mai que la rivièra d’aqueste latz. Per temps clar e umid, a l’asuèlh, se podiá veire la Pirenèas. D’aquí ont nos trobàvem, se traçavem una linha dreta, delà de las montanhas trobàvem Barcelona, l’isla de Majorca e Alger. Gausèri pas insistir.
Aqueste ser, coma cada quite ser dempuèi tres ans, tornèri lo cap per l’apercebre en passar en veitura. Aviái paur que siá pas aquí, que nòstre rescontre aja desordonat l’equilibri sacrat del real. Mas èra encara sul sèu banc. Aucèri la man discretament, coma per lo saludar pas que per ieu. Mas me faguèt un signe de sos quatre dets, d’un gèste ample e amistós.
Me vesiá, m’aviá sempre vista...
Èri La filha de la veitura e fasiám part del meteis mond.
Cada ser, en tornar del licèu, aperceviái un òme per la vitra de la veitura. Dempuèi lo sèu banc, semblava susvelhar las platanas coma s’esperava qu’un bèl matin aguèsson cambiat de plaça. La veitura passava sempre tròp lèu. Èri sietada en rèire sens degun pour me veire espiar aquel òme coma s’agacha un tablèu. Sens pudor, amb curiositat.
Aquò èra mon ritual del retorn. I aviá d’autres rituals, sens dobte tròp nombroses, coma de tornar davalar totes los escalièrs de tres grasas un còp arribada al cap. I aviá tanben lo telefon. Caliá pas que tindèsse mai de quatre còps. Si que non… si que non, sabi pas.
Un vèspre de mai, lo solelh èra cande, aviái pas cors. Davalèri fins al pargue. L’òme del banc èra aquí, a tubar una rotlada. Jamai auriái pensat l’i trobar tant d’ora. Avancèri dret cap a el, una cigareta en man. Li demandèri s’aviá de fuòc. Me parèt un batifuòc. I aviá com un esclat de veire dins cadun de sos iris. Faltava un det a sa man dreta. Guinchèri dessús. Mas aqueste còp lo tablèu èra viu e m’agachava. Me diguèt « Aquòs la Maquina que la manjat ».
Me contèt la fabrica, las palhas de fusta que demòran pegadas a la clòsca, incrustadas jos las onglas. Los uèlhs que ploran. E la Maquina que lo manjèt lo det. L’i demandèri d’ont èra, me respondèt « Alger ». Aquò èra pas lo sens de ma question, li diguèri « mas d’ont aquí ? ». Alara guinhèt una direccion en tot plegant los uèlhs. Mas i aviá res mai que la rivièra d’aqueste latz. Per temps clar e umid, a l’asuèlh, se podiá veire la Pirenèas. D’aquí ont nos trobàvem, se traçavem una linha dreta, delà de las montanhas trobàvem Barcelona, l’isla de Majorca e Alger. Gausèri pas insistir.
Aqueste ser, coma cada quite ser dempuèi tres ans, tornèri lo cap per l’apercebre en passar en veitura. Aviái paur que siá pas aquí, que nòstre rescontre aja desordonat l’equilibri sacrat del real. Mas èra encara sul sèu banc. Aucèri la man discretament, coma per lo saludar pas que per ieu. Mas me faguèt un signe de sos quatre dets, d’un gèste ample e amistós.
Me vesiá, m’aviá sempre vista...
Èri La filha de la veitura e fasiám part del meteis mond.