La vergonha blanca enquitranada
contunha de tuar e de se calar.
Dins la mar se sebelís la vida.
Dins lo vel d’aiga qu’alunha
cream de barralhas impossiblas de passar,
lançam de balons d’asfixia,
permetèm que l’aiga
penètre l’esofag,
trauque sos flancs
ocupe sas bocas

e tue.

Las meteissas fòssas
qu’exigissèm de desliurar pels blancs
que foguèron fusilhats per de blancs,
son las meteissas que calam
dins los cementèris de las montanhas qu’i vivèm
quand los blancs contunhan de tuar de pas blancs
e lutam pas per farcir los assassins
e lutam pas per tornar cada assassinat
als pòts d’aqueles que potonèron sas caras

ara impotonablas, abandonadas, poiridas.