Sarah Fourage
Las mans
Ai la man verda de la que pintrava sus las parets en anonima.
Ai la man roja de vergonha de la que buta son carreton.
Ai la man jauna dels colars de pimparèlas de l’enfança.
La man negra de la languina dels jornals de la depression.
La man blanca de la qu’a pas jamai cultivat sas tomatas.
La man blava de la que dessenha lo cèl amb l’enfant.
La man rufada de la qu’a vist la situacion se degradar.
La man venada de la que traça de paradòxas dins lo clòt de sa palma
La man que pòt, la que volriá.
La man esquerrièra, que se religa estranhament als emisfèris.
La man leugièra de la que fa de crespèls sens tocar al boton de la bomba atomica.
La man pesuga de la que se lamenta en luòc d’agir.
Los dits jaunits per la cigarreta de l’impotent destacament.
Las detadas de mon poce quichan sul tampon tintaire que m’electroniza.
Las onglas rosigadas assistissi a la corsa d’una estela que tomba.
Las mans juntas prègui, ieu que soi pas cresenta.
Linhas
Aquesta linha deuriá téner dins ta man
Linha d’astre, linha de pesca dels adjectius sensibles
Polit, polida, estetica, fragmentària, atomica
Una bomba aquesta femna es bona
Me la fariái plan coma un bistèc barbar
La femna en dedins plora sos mots coma d’estelas mòrtas
Los vòts s’exauçan pas
Te sès volguda polida per tròp plaire
As atudat ton cervèl coma una lampa de cabeç que rassegura pas mai
Te sès virada en dedins, encarnat cadavre, a l’abric de tu coma dins un tanc
Es plan tancada
Tos uèlhs fusilhs obsèrvan e vòlon pas creire que ne sèm solament aquí encara
Sèm plan obligats d’acabar se-meteis l’assassinat quand lo crime es perfièit
Quand per èsser simplament sès ja de tròp o te manca bravament quicòm
Es pas jamai aquò, pas jamai plan, pas jamai pro, totjorn suspècte, rarament util
Cala-te plèga anam fumar
Qual jòga la revenja
Ocupa-te dels mainatges
As lo còs fait per aquò per t’emplenar de ieu
Per te cargar dels autres
Aviam dit qu’aquò tendriá dins una linha
Linha de vida manuscrita as brutlat las fuèlhas e los jornals intims
Un jorn un cimbèl te faguèt anar al fons de l’aiga
Ton pel flòta en aureòla la negada, nenufar del blanc esclatat
Èra ton astrada benlèu de crosar aqueles dos tipes
Nusa dins un lèit en te desrevelhar absenta
Demòras al caud dedins l’exterior aquò’s faciada, rire,
Emprenhada de tu-meteissa per totjorn
En complir los gèstes de rotina, pacotilha d’existéncia presa tre la debuta
En refusar l’estatut de victima, costum tròp larg, las bragas tenon pas
Bon dieu arrèsta ton car, la plan tancada,
La fortuna es passada e ton ponh se tampa sus una linha
De fugida.
Arbre-confidéncia
Ne parlavi a mon arbre ièr de ser al telefòn
Èrem pas d’acòrdi sul cossí salvar la selva amazoniana
Mormolhava son incompreension
Temptavi lo pragmatisme.
Me diguèt qu’èra las d’ausir tot aquel mond que s’exclaman qu’an pas la man verda o que sabon pas cosinar.
Es abans de tot question d’amor.
E quand mon arbre me mormolha lo mot amor de totas sas fuèlhas, fremissi.
N’avèm manjat de la naissença de l’O2 en cors de biologia – d’ara enlà Sciéncias e vida de la tèrra.
Aquò respira e metatz pas de flors dins vòstra cambra la nuèit.
Levat per las velhadas mortuàrias ne cal.
Cal que flaire bon e rai pel carbòni.
Coneguèri qualqu’un que voliá evitar lo subrembalatge dins las botigas.
Perdèt 20 quilòs e èra ja pas gròs.
Se te vòles noirir de la tèrra maire deves prene sus tu.
Los pastissons se fan fregir a l’òli o al burre ?
Mon arbre m’a assegurat qu’aviá vista sus la canopèa e aquò me faguèt bravament plaser.
Avèm copat la comunicacion, uroses, se sent tant sol, albergat dins un apartament, avèm aprés a nos conéisser.
Ieu en esperar la fin del mond raspi de brots verds que se pegan a mas onglas, amagui los tuberculs que me creisson entre los dits, fau còs e rasic amb lo sèti de fusta que me permet d’escriure ; vegetalizi ma pensada, immobilizi mon èsser tot desarmat a las fenèstras de l’espèr. Me teni al balcon del dire, sul lindal del tabó, a la frontièra entre l’inèrt e lo viu.
Fau semblant.
Actor departamental
Bonjorn soi un actor departamental, RN 23 Angieus Nantas, demòri al nòrd del nòrd de Léger, tant val dire en Lapònia, e emai foguèsse lo sud, l’Antartic descròca sos icebèrgs un a un, brèu la region, me demandan, de quina region, e sómii de las ancianas regions, e me tòrni veire recitant penosament de Daudet en me contar lo solelh, me tòrni veire espaimat davant Giono en me contar las cigalas, me tòrni veire ressegant Gide, legissent Pierre Magnan, cercant dins la lausa lo gres del bas, e ne coneissi d’actors que se demandèron pendent d’annadas se caliá escafar lor accent per passar los concorses del conservatòri. Veni globalament del centre (a l’oèst, mas serà mai aisit d’o qualificar aital). Del centre del mond d’una lenga tecnocratica que coneis pas qu’ela-meteissa e ignòra lo vertolh, lo crosat, la coneissença, la transcendéncia e la sublimacion. Ieu, dins mon estanquet, coneissèm pas que l’expression : « tòrna-me metre la meteissa », e los vièlhs e los piòts comprenon pas un traite mot del lengatge parisenco-parigòt. Avèm pas de cigalas, desencusatz, vos disi la mai plata vertat. Avèm de verd, de veires, de vèrms, d’ivèrns, e romiam coma nòstres bovins espudits dels ecologistas. Avèm de pòrcs, tanben, e de còps me disi que Circè passèt fa plan de temps dins nòstras contradas. Doncas. Departament aquò me ditz quicòm, region pensi geologia, carta IGN, desnivèl, randolejada, bòsc, bossòla, esmoguda, destorbi davant las ginèstas, las immortèlas, las rosèlas e lo milh que ne fasèm de monacas. Vesi d’agulhas de fada coma en Capadòcia, vesi d’estalactitas e d’estalacmitas e de rius sosterranhs e d’òmes e de femnas preïstorics que nommavan pas los luòcs. Vesi de fuòc, l’ola gargotanta d’una lenga que se transmet sens s’aprene, ont lusisson las belugas d’un present volcanic que se vòl contar encara - a perpetuitat.
Ai la man verda de la que pintrava sus las parets en anonima.
Ai la man roja de vergonha de la que buta son carreton.
Ai la man jauna dels colars de pimparèlas de l’enfança.
La man negra de la languina dels jornals de la depression.
La man blanca de la qu’a pas jamai cultivat sas tomatas.
La man blava de la que dessenha lo cèl amb l’enfant.
La man rufada de la qu’a vist la situacion se degradar.
La man venada de la que traça de paradòxas dins lo clòt de sa palma
La man que pòt, la que volriá.
La man esquerrièra, que se religa estranhament als emisfèris.
La man leugièra de la que fa de crespèls sens tocar al boton de la bomba atomica.
La man pesuga de la que se lamenta en luòc d’agir.
Los dits jaunits per la cigarreta de l’impotent destacament.
Las detadas de mon poce quichan sul tampon tintaire que m’electroniza.
Las onglas rosigadas assistissi a la corsa d’una estela que tomba.
Las mans juntas prègui, ieu que soi pas cresenta.
Linhas
Aquesta linha deuriá téner dins ta man
Linha d’astre, linha de pesca dels adjectius sensibles
Polit, polida, estetica, fragmentària, atomica
Una bomba aquesta femna es bona
Me la fariái plan coma un bistèc barbar
La femna en dedins plora sos mots coma d’estelas mòrtas
Los vòts s’exauçan pas
Te sès volguda polida per tròp plaire
As atudat ton cervèl coma una lampa de cabeç que rassegura pas mai
Te sès virada en dedins, encarnat cadavre, a l’abric de tu coma dins un tanc
Es plan tancada
Tos uèlhs fusilhs obsèrvan e vòlon pas creire que ne sèm solament aquí encara
Sèm plan obligats d’acabar se-meteis l’assassinat quand lo crime es perfièit
Quand per èsser simplament sès ja de tròp o te manca bravament quicòm
Es pas jamai aquò, pas jamai plan, pas jamai pro, totjorn suspècte, rarament util
Cala-te plèga anam fumar
Qual jòga la revenja
Ocupa-te dels mainatges
As lo còs fait per aquò per t’emplenar de ieu
Per te cargar dels autres
Aviam dit qu’aquò tendriá dins una linha
Linha de vida manuscrita as brutlat las fuèlhas e los jornals intims
Un jorn un cimbèl te faguèt anar al fons de l’aiga
Ton pel flòta en aureòla la negada, nenufar del blanc esclatat
Èra ton astrada benlèu de crosar aqueles dos tipes
Nusa dins un lèit en te desrevelhar absenta
Demòras al caud dedins l’exterior aquò’s faciada, rire,
Emprenhada de tu-meteissa per totjorn
En complir los gèstes de rotina, pacotilha d’existéncia presa tre la debuta
En refusar l’estatut de victima, costum tròp larg, las bragas tenon pas
Bon dieu arrèsta ton car, la plan tancada,
La fortuna es passada e ton ponh se tampa sus una linha
De fugida.
Arbre-confidéncia
Ne parlavi a mon arbre ièr de ser al telefòn
Èrem pas d’acòrdi sul cossí salvar la selva amazoniana
Mormolhava son incompreension
Temptavi lo pragmatisme.
Me diguèt qu’èra las d’ausir tot aquel mond que s’exclaman qu’an pas la man verda o que sabon pas cosinar.
Es abans de tot question d’amor.
E quand mon arbre me mormolha lo mot amor de totas sas fuèlhas, fremissi.
N’avèm manjat de la naissença de l’O2 en cors de biologia – d’ara enlà Sciéncias e vida de la tèrra.
Aquò respira e metatz pas de flors dins vòstra cambra la nuèit.
Levat per las velhadas mortuàrias ne cal.
Cal que flaire bon e rai pel carbòni.
Coneguèri qualqu’un que voliá evitar lo subrembalatge dins las botigas.
Perdèt 20 quilòs e èra ja pas gròs.
Se te vòles noirir de la tèrra maire deves prene sus tu.
Los pastissons se fan fregir a l’òli o al burre ?
Mon arbre m’a assegurat qu’aviá vista sus la canopèa e aquò me faguèt bravament plaser.
Avèm copat la comunicacion, uroses, se sent tant sol, albergat dins un apartament, avèm aprés a nos conéisser.
Ieu en esperar la fin del mond raspi de brots verds que se pegan a mas onglas, amagui los tuberculs que me creisson entre los dits, fau còs e rasic amb lo sèti de fusta que me permet d’escriure ; vegetalizi ma pensada, immobilizi mon èsser tot desarmat a las fenèstras de l’espèr. Me teni al balcon del dire, sul lindal del tabó, a la frontièra entre l’inèrt e lo viu.
Fau semblant.
Actor departamental
Bonjorn soi un actor departamental, RN 23 Angieus Nantas, demòri al nòrd del nòrd de Léger, tant val dire en Lapònia, e emai foguèsse lo sud, l’Antartic descròca sos icebèrgs un a un, brèu la region, me demandan, de quina region, e sómii de las ancianas regions, e me tòrni veire recitant penosament de Daudet en me contar lo solelh, me tòrni veire espaimat davant Giono en me contar las cigalas, me tòrni veire ressegant Gide, legissent Pierre Magnan, cercant dins la lausa lo gres del bas, e ne coneissi d’actors que se demandèron pendent d’annadas se caliá escafar lor accent per passar los concorses del conservatòri. Veni globalament del centre (a l’oèst, mas serà mai aisit d’o qualificar aital). Del centre del mond d’una lenga tecnocratica que coneis pas qu’ela-meteissa e ignòra lo vertolh, lo crosat, la coneissença, la transcendéncia e la sublimacion. Ieu, dins mon estanquet, coneissèm pas que l’expression : « tòrna-me metre la meteissa », e los vièlhs e los piòts comprenon pas un traite mot del lengatge parisenco-parigòt. Avèm pas de cigalas, desencusatz, vos disi la mai plata vertat. Avèm de verd, de veires, de vèrms, d’ivèrns, e romiam coma nòstres bovins espudits dels ecologistas. Avèm de pòrcs, tanben, e de còps me disi que Circè passèt fa plan de temps dins nòstras contradas. Doncas. Departament aquò me ditz quicòm, region pensi geologia, carta IGN, desnivèl, randolejada, bòsc, bossòla, esmoguda, destorbi davant las ginèstas, las immortèlas, las rosèlas e lo milh que ne fasèm de monacas. Vesi d’agulhas de fada coma en Capadòcia, vesi d’estalactitas e d’estalacmitas e de rius sosterranhs e d’òmes e de femnas preïstorics que nommavan pas los luòcs. Vesi de fuòc, l’ola gargotanta d’una lenga que se transmet sens s’aprene, ont lusisson las belugas d’un present volcanic que se vòl contar encara - a perpetuitat.